بنام خدا باسلام.

سخن زیبا از امام صادق(ع):

هرگاه عالمى را دوستدار دنیایش دیدید، در دین خود، به او اعتماد مکنید؛ زیرا هر که دوستدار چیزى باشد، فقط آنچه را که دوست دارد را حفظ مى کند.

این بدین معناست که،کسی که فریب،مسائل کوچکی،مثل علاقه به دنیا (مثل پول و مال و لذت ها و .. ) شده، اولویت اصلی گزینه زندگی ان،برای حفظ کردنش،همان مسائل می باشد! و به نوعی شما فقط بازیچه دست او خواهید شد.

بنام خداوند بخشنده و مهربان

باسلام

تا حالا به این فکر کردید،چرا ادم ها بد(بد عمل،بدزبان،دور از خدا و ..)،با علاقه،بدی دیگران را برای مردم تعریف میکنند! و سعی میکند همه جا پخشش کنن؟!

چون این مدل ادم ها(!)،چون خودشون انواع و اقسام گناهان و کارها زشت رو انجام میدن،میخوان این دنیایی پر از پلیدی خودشون رو ! برای دیگران توجیح کن! .. (*اخرشم جملات مثل این، بگن"همه انجام میدن!" "من بهتر از اونا هستم!" و .. تا بعدا بتونن نقشه ها بدتری برای نابودی خودشون و دیگران بکشن.!)

حضرت علی(ع):افراد عیب دار دوست دارند،تا عیوب مردم را پخش کنند،تا بهانه ای برای معایب خویش فراهم اید.!

بنام خداوند بخشنده و مهربان

باسلام.

بارها این جمله را شنیده اید،نماز ستون دین است! یا اینکه،نماز کار خوب است! اما این کل مسئله نیست! 

مرز بین انسان خوب و یا انسان بد شدن،در خواندن نماز و عمل به کارهای خوبی است که خدا گفته و فرمان داده!

اما همون کارهای خوب،بعد از خود خواندن ظاهری نماز است! و بعد عمل به کارهای خوبی است که خدا گفته انجام بدهید! یعنی اگر کسی همان نماز ظاهری را هم نخواند! قطعا اخرت خود را از دست داده و این ظلم بزرگی در حق خود شخص است! 

حال اگر شخصی نماز بخواند و کارها خوب انجام ندهد و در عمل مثل بی نماز ها باشد،طبق گفته های خدا،باز هم با همان بی نماز ها در اخرت و روز قیامت به او برخورد میشود و جایگاه بسیار بدی در ان دنیا(در جهنم) خواهد داشت!

بنام خدا

باسلام 

یادگیری با حفظ کردن خیلی تفاوت دارد!

یادگیری و درک یک علم و حفظ کردن محتوا درسی،دو چیزا مجزا هستن! وقتی یک چیزی را یاد گرفته باشید و ان را درک کرده باشید،در واقع ان علم الان جزوی از زندگی شما می باشد و می توانید به کمک ان مشکلات خودتان را به روش ها مختلف حل کنید،می توانید مسائل مختلف که قبلا نمی توانستد حل کنید،اکنون حل کنید! دنیا و ابعاد زندگی را عمیق تر ببینید و حتما نگاه متفاوت تری خواهد دشت!

حضرت علی(ع)(در نهج البلاغه) در رابطه با علم و درک و روش ماندگاری ان چنین می گوید:

علم و عمل پیوندی نزدیک دارند،و کسی که دانست باید به ان عمل کند،چرا که علم،عمل را فراخواند،اگر پاسخش داد می ماند و وگرنه کوچ می کند.

و در حکمتی دیگر:

بی ارزش ترین دانش،دانشی است که بر سرزبان است،و برترین علم،علمی است که در اعضا و جوارح اشکار است.

در واقع،علم زمانی می ماند که شخص بتواند ان را تبدیل به عمل کند و از ان  استفاده کند،وقتی بتواند ان را به کار ببرد و استفاده کند،دیگر می تواند ان را درک کند! وقتی ان را درک کرد،دیگر جزوی از وجود و توانایی ان شخص میشود! 

اگر می ببیند ادم های مختلف وقتی بزرگ میشوند،نمی توانند از کتاب و درس و مبحث ها که خواننده اند،استفاده کنند،بخاطره این است،که به دنبال امتحان و حفظ کردن و مدرک و اینجور مسائل بوده اند(و به نوعی سرگرمی درسی!)،و برای همین نمی توانند حتا مسائل کوچک را هم،حل بکنند! و با کوهی از مشکلات روبرو هستن و به نوعی هم خودشان در حق خودشان ظلم کردن و هم دیگرانی که انها را مجبور به این کار کرده اند در حقشان ظلم کرده اند! 

بهترین کار در زندگی مخصوصا عزیزان که سن کم دارند این است،به سراغ یادگیری و پیشرفت حقیقی بروند و هنر و توانایی و مهارت ها خودشان را افزایش بدهند و یادبگیرند تا در همان زمان حال بتوانند مشکلاتشان را حل کنند و هم در اینده مشکلات کمتری داشته باشند و بتوانند با راحتی مسیر ها درست را انتخاب و پیشرفت کنند.

پس از همین امروز به یاری خدا شروع به یادگیری کنید . که بعدا حتما قدر دان این لحظات خواهید شد،

باتشکر.